11 - Jade

Promienie słoneczne wdzierały się do pokoju, delikatnie drażniąc moje podpuchnięte oczy. Nie miałam siły, żeby wstać i zasłonić rolety, o których wczoraj zapomniałam, więc słońce delikatnie pieściło moją odkrytą część ciała. W głowie cały czas miałam mętlik. Nie mogłam pozbyć się wspomnienia tych delikatnych ust Nathana, oraz uśmiechu i wesołej twarzyczki Tom'a. Obydwaj mieli w sobie coś, co mnie pociągało, ale z żadnym nie chciałam być. Nie byłam gotowa na żaden związek.
W końcu leniwie otworzyłam oczy, a na balkonie zauważyłam najmłodszego członka The Wanted wraz z Sivą, którzy gorliwie o czymś rozmawiali.
Kiedy tak widziałam gestykulację Młodego, coś ukuło mnie w sercu. On nie był moim przyjacielem. On był bratem.
Uśmiechnęłam się radośnie. Jednym chłopakiem, do którego tak naprawdę mogłam coś poczuć, był Thomas.
Podniosłam się z łóżka, chwyciłam czerwony koc, który leżał na jego skraju i okryłam się nim, a następnie podeszłam do dużego okna, skąd chłopacy mogli mnie zauważyć. Pierwszy uśmiechnął się Sykes, więc mu pomachałam, akurat w tej samej chwili, gdy Mulat odwrócił się w moją stronę.
Zamarł w półuśmiechu nie wiedząc co robić, za to ja nie wiedziałam o co mu chodziło. Zmieszany Nathan pokazał na swój lewy nadgarstek. Z początku patrzyłam na niego jak na idiotę, ale później zrozumiałam. Natychmiastowo schowałam rękę za kawałkiem koca, cofając się do tyłu. Niestety, jak na moje szczęście przystało, potknęłam się o coś i z hukiem upadłam na podłogę. Nie chciało mi się wstać, więc pozostałam na dole w pozycji leżącej. Nie było dane mi poleżeć sobie w spokoju, ponieważ chłopacy zaczęli pukać do okna. Uniosłam się delikatnie na łokciach, widząc ich pokazujących palcem na coś za mną. Nie zdążyłam się odwrócić, ponieważ poczułam coś strasznie zimnego i mokrego.
-ŚMINGUS DYNGUS!- wydarł się.
-Jay, idioto, jest listopad!- powiedziałam wstając z mokrej podłogi.
-No i co.- wzruszył ramionami.- Ja mam śmingus dyngus codziennie.
Uśmiechnęłam się cwaniacko w jego stronę, a następnie rzuciłam się, by go przytulić, co spowodowało naszym wspólnym upadkiem w kałużę, którą zrobił wcześniej.
-Co to było?!- do pokoju wparował wystraszony Max.-A... No tak.- sam sobie odpowiedział na pytanie, próbując zdusić śmiech.
Zeszłam z Loczka, podając rękę Georgowi, by pomógł mi wstać. Popatrzył na mnie podejrzliwie, ale w końcu podał mi swoją dłoń.
-Ej, a ja?- spytał urażony James, który nadal leżał na ziemi.- Też chcę pomocy.
-Dasz sobie radę sam. A ty Jade chodź ze mną, dam ci jakieś suche ciuchy.
Posłusznie skinęłam głową, udając się za nim, do jego pokoju, a woda kapała ze mnie, robiąc śmieszny szlaczek. Chłopak pożyczył mi swoje szare dresy, oraz biały podkoszulek, a od Sivy zwinął buty emu, które należały do Nareeshy. Podziękowałam mu, a kiedy już się przebrałam, zawędrowałam do pokoju Nathana, by zwędzić mu jedną z ukochanych czapek.
Tam stanęłam w progu zszokowana. Tutaj panował jeszcze większy bajzel niż na dole, w salonie. Przecież tak nie dało się żyć. Postanowiłam, że będę dobrą przyjaciółką i ogarnę mu trochę pokój. Podeszłam do fortepianu, gdzie wszędzie były porozrzucane karteczki z nutami. Tylko  gdzieniegdzie widniał jakiś przekreślony tekst. Po chwili poszukiwań zauważyłam nowo zakupiony zeszyt, a w nim zapisane było tylko jedno zdanie.
" You’re amazing Just the way you are "
Zastanawiałam się, czy chłopak zamierza prowadzić pamiętnik, czy to jego nowy notatnik z piosenkami. Porzuciłam jednak tą myśl, odkładając czerwony brudnopis na swoje miejsce. Zajrzałam do szafy i doznałam szoku. To było jedyne miejsce, gdzie panował porządek. Wszystkie bluzy wisiały na wieszakach, tak jak powinny, a czapki ułożone było kolorystycznie od góry do dołu. Wzięłam tą z logiem supermena, przeglądając się w lustrze, robiąc głupie miny. To również mi się znudziło, więc zamknęłam szafkę, biorąc tylko full capa.
Chciałam pościelić mu łóżko, chwyciłam skrawki kołdry, a kiedy złożyłam ją tak jak się należy, zauważyłam sporą plamę na prześcieradle. Podniosłam kawałek materiału, by przyjrzeć się temu bliżej. Wyglądało prawie jak jogurt, ale coś mi nie pasowało.
-Nathan!- krzyknęłam, a do pomieszczenia natychmiastowo wparowali wszyscy, oprócz najmłodszego, na niego musieliśmy chwilę poczekać.
-O, masz moją czapkę.- stwierdził z uśmiechem, zabierając mi ją z głowy.- A tak w ogóle co robisz w moim pokoju?
-Sprzątam.- odpowiedziałam, przewracając oczami.- Jadłeś coś dzisiaj w łóżku?- spytałam.
Dwóch chłopaków wybuchnęło głośnym śmiechem, a Nathan skierował swój wzrok na materiał, po czym spalił buraka.
-To nie od jedzenia.- mówił Jay, który leżał na podłodze, nie mogąc powstrzymać śmiechu.
Chwilę później na ziemi leżała pozostała trójka.
-To od czego?- mówiłam zszokowana.
-Serio chcesz wiedzieć?- Sykes wystawił rękę w moim kierunku, próbując zabrać mi prześcieradło, ale ja cofnęłam się o krok, tak że nie zdążył tego złapać.
Przytaknęłam głową.
-Nie, nie chcesz. Daj mi to cholerne prześcieradło.- na jego twarzy pojawiał się coraz to większy rumieniec.
-On... Musiał... Musiał...- zaczął Tom, krztusząc się śmiechem- No wiesz... Wszyscy... Wszyscy chłopacy tak mają.
Loczek zaczął wykonywać jakieś głupie ruchy, góra dół, po czym rozłożył ramiona, jakby to coś rozpryskało się po całym pokoju.
Krzyknęłam, rzucając prześcieradłem w Nathana, które zawiesiło się na jego głowie.
-Mogłeś mi powiedzieć!- powiedziałam z wyrzutem, wycierając ręce o spodnie.
-Ejeje. Gdzie to wycierasz?!- spytał oburzony Max, nadal nie mogąc powstrzymać śmiechu.
Wkurzony Sykes spiorunował ich wzrokiem, po czym każdego po kolei wyrzucił z pokoju, prosząc bym tylko ja została. Gdy zatrzasnął drzwi, siadając przy nich, by żadne teraz nie wparowało usłyszeliśmy tylko jakiś krzyk.
-Tylko mi się tam nie seksie !- rozpoznałam głos Loczka, załamując ręce.
-Odwal się.- warknął najmłodszy.
-No co, nie chcę być wujkiem.
Mój przyjaciel przewrócił oczami, podchodząc do mnie, a następnie usiadł obok. Panowała krępująca cisza, wywołana tym całym zamieszaniem.
-Przepraszam.- wyjąkałam w końcu.- Byłam prawie pewna że to jogurt.- utkwiłam wzrok w podłodze, a on bawił się nadal tym prześcieradłem.- Poza tym wołałam ciebie, nie wiedziałam, że cała piątka nazywa się Nathan.- spojrzałam na niego pełna obaw, iż będzie na mnie zły, ale ten tylko uśmiechnął się.
-Wybaczam. Ale jeżeli wstydzisz się takich rzeczy, to dobrze ci radzę, nie wchodź do pokoju Jay'a.- powiedział rozbawiony.
-Zapamiętam.- w moim tonie nadal było słychać smutek. Głupio mi było z tego powodu, iż zrobiłam mojemu przyjacielowi coś takiego. Jasne, było to przypadkowo, no ale jednak...
-Ale ja na serio nie jestem zły.- przytulił mnie.
W jego ramionach czułam się bezpiecznie. Nic dziwnego, przecież znaliśmy się od małego. Niepewnie wtuliłam się w niego, wdychając zapach perfum, które tak bardzo lubiłam.
-A to co stało się ostatnio... Ten niby pocałunek, to on...- zaczęłam niepewnie.
-Był przypadkowy. Chciałem pocałować cię w czoło, ale ty niespodziewanie odwróciłaś się. Jeżeli boisz się, że zaraz wyskoczę ci z tym, że cię kocham, to się nie bój.- na jego ustach zawitał delikatny uśmiech.
-To dobrze, braciszku.- odwzajemniłam gest.
-Poza tym widzę, że ciągnie cię do Tom'a.
-To tylko przyjaciel.- dźgnęłam go w brzuch.
-Jestem zazdrosny.- skrzywił się.- A co jeżeli mi ciebie zabierze? Bo wiesz... Ty mu też się podobasz.- poruszał śmiesznie brwiami, co mnie rozbawiło, a mój śmiech rozbrzmiał dźwięcznie po pokoju.
-Nie martw się, nie jestem gotowa na związek. A teraz wybacz, muszę iść do domu. - musnęłam jego policzek, a następnie ruszyłam do mieszkania, czując jakieś dziwne ściskanie w żołądku. Domyślałam się, że czekała mnie tam niemiła niespodzianka.

___________________

Takie to o, beznadziejne. I dziwne. Szczególnie ten jogurt. xd No ale no. Jak kto woli. xd
Zauważyłam, że coraz mniej osób czyta bloga. Nie dziwię się, już sama przestałabym czytać takie coś. ^^
flo♥ Ty nie jesteś moim kozłem ofiarnym, mówiłam Ci już. ♥
No więc no.
Jeżeli czytacie - komentujcie, chcę zobaczyć ile osób jeszcze czyta. c: