3 - Tom.

Nathan uśmiechnął się do mnie promiennie pierwszy raz, w ciągu trwania tego całego koncertu. Nie wiedziałem o co mu chodziło, ale domyśliłem się, gdy podszedł do pewnej uroczej blondynki, próbując chwycić ją za rękę. Zachciało mi się śmiać, gdy dziewczyna nie podała mu swojej dłoni, tylko przybiła mu piątkę, jakby chciała go spławić. Mina mojego przyjaciela była bezcenna.
Następnie wszystko wydarzyło się strasznie szybko. Chłopak nie chciał jej puścić, fani rzucili się na nią, a ta zemdlała na oczach wszystkich, w samym środku widowni. Spanikowałem i przegapiłem swoją zwrotkę w piosence.
Wszyscy podbiegliśmy na brzeg sceny, próbując dostrzec więcej szczegółów, zdążyłem zauważyć tylko jednego z wielu ochroniarzy, którą ją wynosił. Na hali zapanował chaos, a my nie wiedzieliśmy jak go ogarnąć. Spojrzeliśmy po sobie wszyscy wzajemnie, a ja tylko pokręciłem głową, nie wiedząc co mam zrobić.
W tej sytuacji byłem bezradny. Pierwszy raz zdarzyło mi się coś takiego, miałem ochotę pobiec do tej dziewczyny i zostać przy niej tak długo, jak to tylko możliwe, byleby zakończenie było szczęśliwe.
Dla nas wszystkich, a nie tylko dla niej.
-Nic się nie stało tej dziewczynie!- powiedział opanowanym głosem Max, chociaż w jego oczach widziałem przerażenie.
Nic dziwnego. W końcu mdlejąca panienka nie jest codziennością na koncertach.
Do końca przedstawienia zostały nam dwie piosenki. Zaśpiewaliśmy je najlepiej jak umieliśmy, jednak Nathan nadal był myślami gdzie indziej. Jak to mówią, obecny ciałem, a nie duszą. Nie cieszyła go już nawet zabawa fanów.
Niczym drewniana marionetka powtarzał swój tekst, błądząc wzrokiem po ogromnych ścianach hali, w której się znajdowaliśmy. Loczek podszedł do niego, dźgając go w brzuch, na co ten w ogóle nie zareagował, co nas wszystkich zdziwiło. Usłyszałem nawet zdziwione głosy fanek w pierwszym rzędzie.
Po skończonej ostatniej piosence, Sykes ostatni raz uśmiechnął się do fanów, wkładając w to całe serce, a następnie jak oparzony zbiegł ze sceny.
Przeprosiliśmy widownie za niego tłumacząc, że była to jego najlepsza przyjaciółka. W każdym bądź razie mieliśmy taką nadzieję, iż to była właśnie ona. Chyba, że Nathan okazał się być takim dobrodusznym człowiekiem, że poważnie przejął się losem pięknej nieznajomej. W co szczerze wątpię.
Po pożegnaniu z naszymi ukochanymi fanami, udaliśmy się w końcu zza kulisy, a tam ujrzeliśmy najmłodszego członka   zespołu , który przechadzał się niespokojnie przy kanapie w tą i z powrotem.
-Śpi?- spytałem, poważnie przejmując się jej losem.
-Nie, tylko udaję.- odezwała się strasznie cichym głosem, próbując podnieść się z kanapy.
On natychmiast podszedł do niej, pomógł usiąść, a następnie wtulił się w nią.
-Przepraszam cię. - szepnął.
-Nie masz za co.- wysiliła się na uśmiech, przeczesując dłonią jego włosy.
-Właśnie, że mam. Mogłem poprosić ochroniarzy, żebyś przeczekała ten koncert tutaj, za sceną, może wtedy nie padłabyś na oczach tylu ludzi. Chociaż nie byłem pewny, czy przyjdziesz i szczerze zacząłem w to wątpić.- skrzywił się.
-Nie zostawiłabym cię, pamiętaj. Zawsze będę cię wspierać, niezależnie od sytuacji.- pocałowała go w policzek, a on odwzajemnił to ciepłym uśmiechem.
Zauważyłem, że zaczęła nerwowo zaciągać rękawy na lewy nadgarstek, kiedy tylko chłopak odkleił się od niej, co mnie zastanawiało. Było tu na tyle ciepło, że mogła stać nawet w bluzce z krótkim rękawkiem.
Ale mogłem puścić to w niepamięć - w końcu przed chwilą co zemdlała.
Seev, Max, oraz Jay przepychali się w drodze do garderoby, żeby przebrać się w coś wygodniejszego od strojów scenicznych, a ja stałem przed tą dwójką lustrując wzrokiem blondynkę.
Była dosyć śliczna. Wyróżniała się bladą cerą, wokół której wiły się jej blond loki, oraz niebieskimi, dużymi oczyma, które zahipnotyzowały mnie, gdy tylko pierwszy raz na mnie spojrzała. Chyba mi się spodobała.
Kiedy trafiła do mnie ta myśl, odwróciłem głowę w przeciwną stronę, zaciskając powieki. Ja przecież nigdy z nią nie będę, to jest niemożliwe. Prędzej Nath mnie wyprzedzi, zna ją od dziecka, a ja? Ja widzę ją zaledwie od dwudziestu minut i absolutnie nic o niej nie wiem.
Odwróciłem się na pięcie z zamiarem pójścia w ślady chłopaków, tylko bez przepychanek, ale przypadkowo na kogoś wpadłem.
Jak się okazało, była to jakaś brunetka, która przyszła tutaj z Jade. Mogłem się tylko domyślać, iż była to jej przyjaciółka.
-Ym... Ja przepraszam.- wydukałem, ponieważ nie byłem do końca pewien kto to był.
Dziewczyna przyjrzała mi się uważnie, zatrzymując swój wzrok dłużej na moich oczach, jakby chciała z nich coś wyczytać. Nie powiem, zaczęło mnie to krępować, jednak po paru chwilach, delikatnie uśmiechnęła się.
-Coś cię dręczy, prawda?- spytała nagle niepewnie.
Spojrzałem dokładnie w jej niebieskie oczy, zastanawiając się o czym ona do mnie mówiła. Widziała mnie pierwszy raz na oczy, a już zaczęła snuć teorie na mój temat. O czym ja w ogóle myślę. Robiłem to samo z przyjaciółką Sykesa.
No cóż, może ona miała rację.
Chyba zaczynało dręczyć mnie to, że nie miałem żadnej tak bliskiej mi osoby, jak mój najmłodszy przyjaciel. Nie chodzi mi tutaj o chłopaków, bo na nich rzeczywiście mogłem polegać w każdej chwili, ale Jade dla Nathana jest jak siostra, która pomaga mu w trudnych wyborach, chwilach i dopinguje, by nigdy się nie poddawał.
Też chciałbym mieć kogoś takiego.
Pokręciłem  głową ze smutną miną, a następnie powolnym krokiem udałem się do mojej garderoby. Tam zatrzasnąłem drzwi, po czym rozłożyłem się wygodnie na kanapie.
Leżałem tak jak jakaś roślinka bez życia, albo nie wiadomo co, z dobre pół godziny, rozmyślając nad sensem mojego istnienia i tym wszystkim, co ostatnio zaprzątało moją głowę, dopóki nie usłyszałem głosu Loczka, który próbował się ze mną porozumieć.
-Thomasie!- krzyknął już wkurzony, a ja wstałem, prostując się jak napięta struna.- Jeszcze się nie przebrałeś?- spytał z nutką niedowierzania w głosie.
Spojrzałem na swój strój i wtedy zdałem sobie sprawę ze słów mojego przyjaciela. Miał rację. Pierwszy raz w życiu. Normalnie muszę zapisać to w pamiętniku. Którego nie prowadzę. Żeby nie było, że ja coś ten teges.
-Tak jakoś wyszło.- wzruszyłem ramionami.
McGuiness popatrzył na mnie spokojnie. Zamknął drzwi, podszedł do mnie i położył swoją rękę na moim ramieniu.
-Widzę to w twoich oczach.- zrobił chwilę przerwy.- I nie patrz na mnie jak na idiotę.- oburzył się.- Ja tylko mówię to, co rzuca się w oczy.
-Przestań.- odpowiedziałem, strzepując rękę z ramienia.- Nic nie wiesz.
-Spodobała ci się!- krzyknął za mną.
Wyszedłem na korytarz, a tam wpadł na mnie Nathan. Przełknąłem ślinę, czując silne ukłucie w sercu. Czyżbym był zazdrosny?
Chłopak uśmiechnął się promiennie, a ja spuściłem głowę, udając się do naszego vana.
____________________________________
No i jest trzeci. Beznadziejny,  no nie? I krótki. Pracuję nad tym, żeby rozdziały były dłuższe, ale nie wiem, czy to ma sens, bo nie mam pojęcia ile osób tak naprawdę czyta. Ktoś kiedyś powiedział "Jeżeli nie masz nic miłego do powiedzenia, nie mów nic" ( czy jakoś tak ) i domyślam się, że na takiej zasadzie funkcjonuje ten blog. ;d Jest tak beznadziejny, że nikt nie chce komentować. ^^
DO WSZYSTKICH, KTÓRZY PODAWALI MI LINK DO SWOJEGO BLOGA.
Nie mogę dodać się do obserwatorów, bo ciągle wyskakuje mi Error. :o Nie mam pojęcia dlaczego, pracuję nad tym. A jak chcecie, żebym serio czytała Wasze opowiadania informujcie mnie o nn na Twitterze : @gladyoucame1997.
Love u all.
Jestę Sufitę.  ♥ 
ahaha, szpan angielskim. xd