5 - Nathan

Rano obudziłem się z bólem gardła, oraz głowy. Nic dziwnego, zazwyczaj tak było po koncertach. Przeciągnąłem się, chwilę poleżałem z zamkniętymi oczyma, a następnie mozolnie zwlokłem się na dół. 

Zdziwiłem się, gdy ujrzałem ubranych chłopaków. Rankiem przecież zawsze chodzili w piżamach.

 Nie wiedząc o co chodzi, podszedłem do lodówki, szukając mojego ulubionego soku pomarańczowego. Nagle usłyszałem cichy chichot, a przestraszony podskoczyłem upuszczając karton na podłogę. 

-Mały, ale wariat ?- tym razem nie wytrzymała i zaśmiała się jeszcze głośniej, a ja poczułem jak krew dopływa mi do twarzy. 

Jade również była ubrana, po raz kolejny naciągając rękawy na dłonie, co mnie zdziwiło.

Zapomniałem o tym, że dziewczyny dzisiaj u nas spały. Miałem ochotę walić łbem o stół, ale postanowiłem obróć to wszystko w żart. 

-A co, chcesz zobaczyć?- uniosłem żartobliwie brwi, sprawiając, że ona również zarumieniła się. 

Oparła się łokciami o blat stołu, podtrzymując głowę, przyglądała mi się uważnie. Od czasu, do czasu, spoglądałem w jej oczy uśmiechając się, ale nie mogłem znaleźć dobrego tematu do rozmowy. Kiedy zrobiłem sobie kanapki, podsunąłem swój talerz do niej, czekając aż weźmie chociaż jedną, ale tylko pokręciła głową, z powrotem odsuwając go od siebie. Nie dałem za wygraną, śniadanie to przecież najważniejszy posiłek dnia. Usiadłem obok Jade, objąłem ją ramieniem, a do drugiej ręki chwyciłem kawałek bułki, kierując go do jej ust, jak małemu dziecku. 

Zaczęła się śmiać i wywijać rękoma na różne strony, próbując mnie odepchnąć, powodując, iż kawałek materiału osunął się, a ja zobaczyłem cząstkę tego, co chciała ukryć. 

Zauważyłam  nacięcie. 

Natychmiastowo spoważniałem i przestałem się wydurniać. Spojrzałem prosto w jej błękitne oczy, w których teraz malowała się radość. Skoro była szczęśliwa, dlaczego ma bliznę na nadgarstku ? To próbowała ukryć? Ale dlaczego przede mną, przecież byłem jej najlepszym przyjacielem. 

- DZIEŃ DOBRY PANIE I PANOWIE... właściwie to nadzy panowie.- do kuchni wszedł nagle Jay. 

Moja przyjaciółka odchrząknęła, zrzucając z siebie moją rękę, ponownie naciągając kawałek swetra na nadgarstek. 

-Wcale nie jestem nagi.- powiedziałem z wyrzutem, podsuwając moje śniadanie Loczkowi.

Straciłem ochotę na jedzenie. Najbliższa mi osoba cięła się. Miała problemy i nie przyszła z nimi do mnie. 

Byłem beznadziejnym, egoistycznym przyjacielem. 

Chłopak spojrzał podejrzliwie na kanapki, wziął jedną do ręki, przyjrzał się jej, a następnie wzruszył ramionami i odgryzł spory kawałek. 

-Masz na sobie tylko gacie.- mówił z pełną buzią. 

Nie zareagowałem, tylko wpatrywałem się tępo w jedzenie. Czułem jak Jade uważnie przygląda mi się, ale nie odezwała się ani słowem. 

-Tak jak wy zawsze rankiem.- stwierdziłem beznamiętnym tonem. 

Jay spojrzał zakłopotany na moją towarzyszkę, po czym lekko zaczerwienił się. 

-Nie wierz mu, kłamie. Ja zawsze chodzę ubrany!- wykrzyknął, a ja pokręciłem głową. 

Chwyciłem szklankę soku, chcąc się napić, a do kuchni wparowała Britt. 

-Szykuj się, Adrian zaraz po nas przyjedzie. 

Nagle w mojej głowie pojawiło się tysiące wspomnień, powodując iż cały sok wyplułem na blat stołu, oraz na przyjaciela. Pośpiesznie chwyciłem chusteczkę i otarłem nią twarz, odkasłując resztę napoju. 

-Jaki Adrian?- spytałem, wciąż nie mogąc odzyskać normalnego głosu. 

-Mój chłopak- powiedziała nieśmiało. 

-Tak Nathan, ten o którym myślisz.- potwierdziła cicho Jade.- To ja pójdę do góry, bo czegoś zapomniałam.- po tych słowach wstała i pędem pognała do pokoju. 

Spojrzałem na Brittney, a następnie głęboko westchnąłem. 

-Szczęścia.- wysiliłem się na słaby uśmiech, a Jay coś tam jeszcze dopowiedział, ale żadne z nas go nie zrozumiało, bo mówił z pełną buzią. 

Powoli zwlokłem się z krzesła, ruszając na górę. 

Moją głowę wypełniły myśli z dzieciństwa. Nie raz zastanawiałem się, co by było gdybym jeszcze go spotkał. Gdybym miał okazję z nim pogadać. Dzisiaj tak jest, ale ja znowu uciekam. Postanowiłem przesiedzieć cały dzisiejszy dzień w domu, chociaż wiedziałem, że prawdopodobnie widzę Jade po raz ostatni w tym roku. 

Przy drzwiach, prowadzących do mnie  zrezygnowałem, po czym podszedłem do pokoju gościnnego. Delikatnie zapukałem i usłyszałem ciche "proszę". 

Nacisnąłem zimną klamkę, bojąc się widoku, który mogłem zastać. 

No i nie myliłem się. Na parapecie siedziała moja przyjaciółka, chowając twarz w dłoniach. Nie chciała, żebym zobaczył, iż płakała. 

Podszedłem do niej i bez zbędnych słów przytuliłem ją, tak samo jak ona przytuliła mnie, kiedy najbardziej tego potrzebowałem, wtedy po kłótni z Adrianem. 

Dziewczyna wtuliła się we mnie mocno, wypłakując wszystkie swoje łzy. Musnąłem jej czoło wargami, chcąc dodać otuchy. Tak bardzo mi jej brakowało. 

-Słuchaj...- zacząłem niepewnie.- Może zostaniesz jeszcze na tydzień? 

Podniosła wzrok i otarła kawałkiem rękawa rozmazany tusz z oczu, a następnie uśmiechnęła się uroczo.

-Nathan, ja przeprowadziłam się do Londynu. Możesz mnie widywać kiedy tylko będziesz mógł. Będziemy tu studiować. 

-My?- spytałem, unosząc pytająco brew. 

Przytaknęła nieśmiało. 

-Ja, Brittney i ... Adrian. Wiem, że go nie lubisz, ale proszę cię...- nie zdążyła dokończyć, bo energicznie wstałem i zacząłem przechadzać się w tą i z powrotem. 

Poczułem się... Zdradzony. Nie przepuszczałem, że moja najlepsza przyjaciółka, wręcz siostra, może zaprzyjaźnić się z... moim wrogiem. Tak, nazywajmy rzeczy po imieniu. 

Usiadłem na łóżku, wpatrując się ślepo w ścianę na przeciwko. Nie miałem zielonego pojęcia co robić. 

Chwilę później obok zjawiła się Jade. Spojrzała na mnie, a następnie ciężko przełknęła ślinę. Wiedziała, że jestem zły. 

-Pamiętaj, że to zawsze ty będziesz dla mnie najważniejszy.- musnęła swoimi delikatnymi wargami mój policzek, po czym wyszła z pomieszczenia. 

Stanąłem przy oknie, zasłaniając się firanką. Stał tam. Z tym samym zadziornym uśmieszkiem. Łzy cisnęły mi się do oczu, w końcu był moim bratem. Zacisnąłem powieki, starając się oddychać głęboko. Opadłem na miejsce, na którym chwilę wcześniej znajdowała się dziewczyna, ukryłem twarz w dłoniach i po raz pierwszy od wielu lat zacząłem płakać z bezsilności.
_____________________________________________

WIDZICIE?! Specjalnie dla Was, zamiast uczyć się na konkurs, na którego nic nie umiem, poprawiałam ... rozdział i dodałam! ;d To taki bonus za te 10 komentarzy. :D
Ogółem postanowiłam, że za więcej niż 8 komentarzy będę dodawała rozdziały szybciej. ;d I mówię tu o 10 wzwyż. ;d
Pluton też kocham Sam'a i Harr'ego. :3 Są tacy słodcy. :D Czemu "Nathana i Jade" , a nie "Tom'a i Jade" ? :D no i dziękuję Ci za miłe słowa, ale... Nie chce mi się już kłócić na temat mojego "talentu", więc sobie odpuszczę. :D
flo♥ ŻADNEGO TRÓJKĄCIKU. koniec kropka. xd A MOŻE JADE NIE ZAKOCHA SIĘ W ŻADNYM Z NICH ? :3 Kto wie co mi wpadnie do tej beznadziejnej mózgownicy. ^^ Poza tym po tym jak dzisiaj się pocięłam przypadkowo wpadłam na nowy pomysł na rozdział, więc... :D
lightning :D sama tego chciałaś. SAMA CHCIAŁAŚ. teraz DOTRZYMAM obietnicy i rozdział nie pojawi się wcześniej niż za trzy dni. :3
Olivia i Lucy dziękuję za komentarz. <3 oczywiście będę czytać, ale najpierw muszę ogarnąć to wszystko, bo na razie mam strasznie mało czasu. :c muszę przypomnieć sobie całą geografię z dwóch lat. :c a to nie jest łatwe. xd ALE OBIECUJĘ, ŻE PRZECZYTAM. <3
 Bocha ! STRZEL MNIE, PROSZĘ. przecież i tak już jestem według Niego kaleką. xd
Olga Lowe ahahha, cieszę się, że przestałyście się kłócić, dyskutować, czy jak kto woli, serio. ;di dobrze, przestaję pisać, że to jest beznadzieje. ale wszyscy wiemy, co o tym sądzę. ^^
Hindus oj tam oj tam. xd raz na 8 komentarzy czekał trzy dni, więc... ^^
A teraz do Anonimowych komentarzy. ^^
ŻADNEGO TRÓJKĄCIKU. xd Nathan i Jade to przyjaciele. :3 Może EWENTUALNIE do Tomusia ją ciągnie. :3
DZIĘKUJĘ ZA WSZYSTKIE MIŁE SŁOWA I KOMENTARZE. <3
pamiętajcie, im więcej = szybciej. ^^