50- Jay.

- "Ale teraz będą razem, na zawsze szczęśliwi. "
- " Będą razem szczęśliwi. Tam w górze, na zawsze młodzi. Nic ich już ani nikt nie rozłączy. "

________________________________________________________________________________

Ostatni rok był dla nas wyjątkowo ciężki. Nie dość, że straciliśmy przyjaciela, to jeszcze jednego członka z nakręcającego się dopiero zespołu. Porządnie nie wystartowaliśmy, a już musieliśmy skończyć. Wiadomo, że nie da się nagrywać i śpiewać bez niego. Nathan był człowiekiem niezastąpionym, nikt i nic nie było w stanie nam go zastąpić.  Dlatego też teraz siedzieliśmy przy ogromnym stole, a przed nami znajdowała się setka fotoreporterów, którzy bez przerwy robili nam zdjęcia. Przymrużyłem oczy, próbując dojrzeć na drugim końcu sali Natalie. Wszystkie cztery dziewczyny stały, wpatrzone ze smutkiem w podłogę. One namawiały nas, byśmy kontynuowali naszą karierę, jednak same do końca nie wierzyły w to, co mówiły. Nawet fani nam powtarzali, że nie jesteśmy już sobą, że to nie The Wanted.
No i niestety mieli racje.
-Co dalej z wami?- spytał wychodzony koleś z okularami na nosie.
Max głośno przełknął ślinę, patrząc na mnie bezradnie. Wzruszyłem ramionami, zaciskając powieki, by nie wydostała się spod nich ani jedna łza.
-Wszyscy wiemy, że bez Nathana nie istniejemy...- zaczął Tom.- Chociaż minął rok, nie otrząsnęliśmy się z tego szoku. Nie dość, że on zmarł, to jeszcze nasza przyjaciółka i zarazem jego dziewczyna. Jedno z drugim było nam bardzo bliskie i...
-The Wanted już nie istnieje i to koniec.- dopowiedział Siva, ze smutkiem w głosie.
-Koniec tego fałszywego rozdziału.

jejuu, jak ja lubię pisać fałszywe rozdziały. ;3 To teraz czas na ten prawdziwy!

EPILOG. 


-Serio wujku?- pytał z niedowierzaniem chłopak.-Kłamiesz.- stwierdził poważnym tonem.
Jay zaśmiał się, kładąc głowę na zimnej poduszcze. Spojrzał na dziewczynkę, która leżała obok swojego brata. Dziewczyna poruszyła się niepewnie, przytulając mocniej misia.
-Tylko ją tym dezorientujesz.
-Chciała bajeczkę, to ma.- uśmiechnął się Loczek.
Wstał i zaprowadził dzieci swoich przyjaciół na dół, gdzie znajdowała się cała reszta. Mała od razu rzuciła się w objęcia swojego ulubionego wujka- Tom'a. Kurczowo zacisnęła pięści na jego koszulce i patrzyła na niego z nadzieją.
-Co im opowiadałeś?- spytał Siva, wchodzący do salonu.
Szatyn kolejny raz zaśmiał się, a syn Nathana zaczął opowiadać.
-Mówił nam o naszych rodzicach.- przyjrzał mu się uważnie.- Przynajmniej tak twierdzi.- wzruszył ramionami.
-Powiedział, że tata zginął, a The Wanted zostało rozwiązane.- wytłumaczyła ze smutkiem w głowie.- Ja nie chcę, żeby tata i mama zginęli.- powiedziała ciszej.
-Nie martw się.- Tom mocniej przytulł małą.- Przecież twoi rodzice żyją.
Blondynka głośno westchnęła.
-Ale to prawda, że tata zdradzał mamę?- upewniał się młodszy szatyn.
-Po części.- Max skrzywił się.-Zrobił to tylko raz, na ślubie Sivy.- jego wzrok powędrował do Mulata.
-Ale szybko się pogodzili.- dokończył.
-Czyli to było prawdą.- stwierdził zamyślony chłopczyk.-Ale zdradził tylko raz?
Wszyscy kiwnęli na znak, że tak.
-Czyli mamusia nie umarła?- spytała dziewięciolatka.
-Nie.- zaśmiał się Parker.-Cały czas żyje.
-A to, że byli przyjaciółmi od dzieciństwa?- chłopak dalej drążył temat.
-To też prawda.
Zamilkli. Dzieci Sykes'ów pogrążyły się we własnych myślach, próbując poukładać sobie to wszystko, co naopowiadał im wujek Jay, a reszta zastanawiała się, co McGuiness jeszcze nazmyślał. Kiedy drzwi trzasnęły, dzieci zerwały się z miejsca, podbiegając do swoich rodziców. Nathan zdziwił się tym nagłym przypływem czułości, zwłaszcza ze strony swojego  syna, ale zaśmiał się, tuląc go prawie tak mocno, jak on tulił jego.
-Cieszę się, że żyjecie, a my tu jesteśmy.- wyszeptała mała dziewczynka, wtulając się w mamę.
Kobieta uniosła swoją córkę do góry i zaprowadziła ją do salonu. Usiadła zdziwiona na kanapie, patrząc na wszystkich czterech chłopaków z wyczekiwaniem.
-Wytłumaczy mi ktoś, czemu miałabym nie żyć?
-Wujek Jay opowiadał nam o waszej przeszłości.- mały szatyn usiadł obok swojego taty.
Jade zaśmiała się cicho, widząc jak podobni do siebie są mężczyźni jej życia.
-I co w tym było?
-Mówił, że wyjechałaś.- zaczęła bawić się kosmykiem włosów Clay, tak jak lubiła to robić, a Nath patrzył na nie delikatnie wystraszony.-I że tata próbował się zabić z miłości, bo za tobą tęsknił.
Sykes chwycił poduszkę i rzucił nią w Loczka, który zwijał się ze śmiechu. Chwilę później lokowaty spadł ze swojego miejsca i patrzył na przyjaciela, jakby chciał go zabić.
-To prawda?- spytał zszokowany chłopak, a jego tata tylko nieśmiało przytaknął.
-No widzisz, tak to już jest, że dla miłości zrobisz wszystko, a ja bez waszej mamy nie potrafiłem żyć.- uśmiechnął się w kierunku swojej żony.
-Czyli co było kłamstwem w twoim opowiadaniu, wujku?
-Brat cioci Natalie. Tak naprawdę to ona nie ma brata.- wykrzywił usta w uśmiechu.
-Wolę nie pytać.- odpowiedziała Jade wpatrzona w przyjaciela, jak w idiotę.
-Cięłaś się?- wypalił szybko najstarszy z dzieci Sykes'ów.
-Cicho!- wykrzynął McGuiness, a Nathan wybuchnął głośnym śmiechem.
-Co? Nie! Nigdy w życiu nie chwyciłam żyletki do ręki, kochanie.- powiedziała już spokojniej.
-A ta wielka kłótnia?- chłopak spojrzał na Loczka.- Była?
Kiwnął zadowolony, że chociaż to było prawdą.
-Wtedy, jak wyjechaliśmy do Liverpool'u?- upewniał się Tom.- Kiedy Nath chodził przygnębiony?
-Ale wtedy jeszcze nie byliśmy parą, więc nie ma o czym mówić.- dopowiedział pośpiesznie najmłodszy z zespołu.
Sykes poprosił na chwilę Jade do kuchni, ponieważ miał dla niej niespodziankę. Kiedy dotarli do danego miejsca, pośpiesznie wyjął z szafki kopertę. Z uśmiechem na ustach wręczył jej prezent, a zafascynowana blondynka otworzyła ją. W środku znalazła dwa bilety do Francji. Od zawsze kochała ten kraj.
-Dziękuję.- musnęła usta swojego męża.
Szatyn tylko uśmiechnął się podstępnie i pogłębił pocałunek. Odruchowo podniósł ją na blat stołu, obsypując pocałunkami resztę ciała swojej ukochanej. Myślał, że gdyby opowieść Jay'a spełniła się naprawdę, nie wytrzymałby by bez Jade i zaraz po jej śmierci poszedłby skończyć ze sobą w ten sam sposób, w jakim ona umarła.
-Tato!- do kuchni wbiegł ich syn, a para pośpiesznie odsunęła się od siebie przestraszona.-Nie uprawiajcie seksu w kuchni.- skrzywił się.
-Co?- spytała zdziwiona Clay.
-Wujek Tom mi powiedział, że przyłapał was na gorącym stosunku na blacie kuchennym.
Na policzki kobiety wpłynęły rumieńce, a Sykes jedynie zaśmiał się. Czternastoletni chłopak przewrócił oczami i wyszedł. Nath chwycił dłoń Jade i wyszli zaraz za swoim synem. Usiedli z powrotem na poprzednim miejscu i wpatrywali się w Tom'a.
-Zostawić was na godzinę z dziećmi.- westchnęła.- Nigdy więcej tego nie zrobimy, kochanie.- powiedziała, muskając ustami policzek Nathana, a cała reszta krzyknęła, że mają nie obnosić się ze swoimi uczuciami, przez co blondynka zaczęła się śmiać, a następnie przytuliła swoje ukochane dzieci.

______________________________

Czuję, że to co teraz tu napiszę będzie dłuższe od rozdziału. 

Ogółem epilog był inny, ale kiedyś nudziło mi się i napisałam ten. Nie miałam zamiaru go publikować, ale Natalia zmusiła mnie wymyślając 8 powodów, dla których ten jest lepszy od poprzedniego. ;3 (Nie pokażę ich teraz, bo to by mi zajęło mnóstwo czasu, żeby znaleźć je w archiwum. ;o) 

No to tak. 

Jest epilog, jest koniec opowiadania. Na poprzednim blogu mówiłam, że opuszczam bloggera, a dwa tygodnie później założyłam to opowiadanie za namową Agaty, która już tego nie czyta. No ale cóż, trudno się mówi. ;)
Sprawdzam teraz ile jest komentarzy i wiecie co widzę? Równe 600! Dla mnie to jest naprawdę szokiem, ponieważ na poprzednim było ich ok. 260. Jednak z blogu na bloga mam coraz więcej wejść, komentarzy etc. Cieszę się, że tym razem doszłam do 39 obserwatorów i 13600 wejść. Naprawdę nie spodziewałam się aż tylu, kiedy to zakładałam! 

Te cytaty u góry wyjęłam z komentarzy мιυυ. ♥ i Sykesówna ♥. No po prostu musiałam to wstawić, tak mi się te zdania spodobały, że masakra. ♥ Mam nadzieję, że mi wybaczycie. c; 

ancysko- przepraszam, że nie było rzezi, jakoś tak nie wiedziałam jak mam to napisać, ale uwierz, chciałam. xd I cieszę się, że przeczytałaś moje opowiadanie, pisząc mi na Twitterze jak Ci spodobało. Chociaż wiemy, że ja uważam, iż nie umiem pisać, to zrobiło mi się jakoś tak przyjemniej. ♥

flo♥- Jej dziękujcie! To ona mnie namówiła na ten epilog. No i na dodatek podsuwała jakieś pomysły, czy coś i wspierała mnie. Natalia, jesteś jedną z niewielu osób, z którymi tak bardzo lubię gadać (chociaż tutaj bardziej pasuje słowo pisać) i którzy poprawiają mi tak skutecznie humor. ♥

Just XD- Nie ważne co mi powiesz, co mi wmówisz, nie lubię, kiedy się obwiniasz. Dobrze wiesz, że Cię kocham nawet jeśli bywam na Ciebie zła. Kto się czubi, ten się lubi, no nie? ♥ No i nie wiem co tu jeszcze napisać, skoro o wszystkim już wiesz. ;) 

Bocha !- Nie wiem, czy czyta, ale Tobie też dziękuję! Również należysz do tych osób co Natalia, które wiedzą dosłownie o wszystkim i próbują mi pomagać kiedy bywam załamana. Szkoda tylko, że nie mieszkamy jakoś bliżej siebie. No i pamiętaj o naszej umowie! :D

skaplikowana. i Elu- Do Was jakoś tak razem, bo mi do siebie pasujecie. ^^ W sensie komentarzami, które z przekazem bywały podobne. Ale zawsze miałam mega uśmiech, kiedy to czytałam. ♥ Ja nie wiem, czy naprawdę tak się w to wczuwałyście, czy tylko tak mówiłyście, żeby było mi miło, ale powiem Wam jedno- udało Wam się. ;). I dziękuję, że czytałyście od początku. ♥

Isabella Sykes- Również jesteś z tych osób, które czytały jakoś od początku, prawda? To wiedz, że naprawdę dziękuję. ♥

Sykesówna ♥- Powiem Ci jedno- KOCHAM TWOJE GŁĘBOKIE KOMENTARZE Z PRZEMYŚLENIAMI, TAK JAK TE DWA OSTATNIE. Jeeju, zdziwiłaś mnie tym, że czasami widziałaś w tym tyle uczuć! :D 

Claude.- Ty to mnie naprawdę zadziwiasz. :o Nie dość, że OD POCZĄTKU czytałaś tamto opowiadanie, to jeszcze wytrwałaś przez te. :o Ja nie wiem, że się jeszcze nie zanudziłaś. ^^ Kocham Cię. ;3 

Pluton- Podobnie jak Klaudia czytałaś poprzednie jak i to, a na dodatek chcesz czytać te nowe. ;o Dziewczyno, Tobie się jeszcze nie znudziło? I cieszę się, że chociaż nie jesteś jakąś taką fanką The Wanted, to czytałaś moje opowiadania i motywowałaś mnie swoimi komentarzami. ♥

MOGŁAM O KIMŚ ZAPOMNIEĆ, PRZEPRASZAM, ALE TO PRZEZ TO, ŻE NATALIA MNIE POŚPIESZA.

Więc teraz ogólniej- Naprawdę dziękuję wszystkim, którzy komentowali rozdziały. Może nie regularnie, ale co jakiś czas. To naprawdę było bardzo dobrą motywacją. <3

Co do nowego opowiadania: Nie mam pojęcia, czy będę go prowadziła, czy założę nowe. Jakby coś, to dowiecie się z mojego Twittera. c; 

KOCHAM WAS I DZIĘKUJĘ. <3